شب عروسیه، آخره شبه ، خیلی سر و صدا هست. میگن عروس رفته تو اتاق لباسهاشو عوض كنه هر چی منتظر شدن برنگشته، در را هم قفل كرده. داماد سروسیمه پشت در راه میره داره از نگرانی و ناراحتی دیوونه می شه. مامان بابای دختره پشت در داد میزنند: مریم ، دخترم ، در را باز كن. مریم جان سالمی ؟؟؟ آخرش داماد طاقت نمیاره با هر مصیبتی شده در رو می شكنه میرند تو. مریم ناز مامان بابا مثل یه عروسك زیبا كف اتاق خوابیده. لباس قشنگ عروسیش با خون یكی شده ، ولی رو لباش لبخنده! همه مات و مبهوت دارند به این صحنه نگاه می كنند. كنار دست مریم یه كاغذ هست، یه كاغذی كه با خون یكی شده. بابای مریم میره جلو هنوزم چیزی را كه میبینه باور نمی كنه، با دستایی لرزان كاغذ را بر میداره، بازش می كنه و می خونه :

آدمی دو قلب دارد...

قلبي كه از بودن آن باخبر است و قلبي كه از حضورش بي‌خبر.

آدمی دو قلب دارد...

قلبي كه از بودن آن باخبر است و قلبي كه از حضورش بي‌خبر.

قلبي كه از آن باخبر است، همان قلبي است كه در سينه مي‌تپد.

همان كه گاهي مي‌شكند؛

گاهي مي‌گيرد و گاهي مي‌سوزد

گاهي سنگ مي‌شود و سخت و سياه

و گاهي هم از دست مي‌رود ...

با اين دل است كه عاشق مي‌شويي

با اين دل است كه نفرين مي‌كنيم

و گاهي وقت‌ها هم كينه مي‌ورزيم ...

اما قلب ديگري هم هست؛ قلبي كه از بودنش بي‌خبريم.

اين قلب اما در سينه، جا نمي‌شود

و به جاي اين كه بتپد، ... مي‌وزد و مي‌بارد و مي‌گيرد و مي‌تابد

اين قلب نه مي‌شكند و نه مي‌سوزد و نه مي‌گيرد.

سياه و سنگ هم نمي‌شود

از دست هم نمي‌رود

زلال است و جاري

مثل رود و نسيم

و آن قدر سبك است كه هيچ وقت هيچ جا نمي‌ماند

بالا مي‌رود و بالا مي‌رود و بين زمين و ملكوت مي‌رقصد

اين همان قلب است كه وقتي تو نفرين مي‌كني، او دعا مي‌كند

وقتي تو مي‌رنجي، او مي‌بخشد

اين قلب كار خودش را مي‌كند

نه به احساست كاري دارد نه به تعلّقت

نه به آن چه مي‌گويي؛ نه به آن چه مي‌خواهي

و آدم‌ها به خاطر همين دوست‌داشتني‌اند

به خاطر قلب ديگرشان

به خاطر قلبي كه از بودنش بي‌خبرند ...

داستان عشق حقیقی ( The Real Love story ) 

My Wife Navaz Called

همسرم نواز با صدای بلند گفت

یک روز آموزگار از دانش آموزانی که در کلاس بودند پرسید آیا می توانید راهی غیر تکراری برای ابراز عشق ، بیان کنید؟حتما تا اخرش بخون

برخی از دانش آموزان گفتند با بخشیدن عشقشان را معنا می کنند. برخی «دادن گل و هدیه» و «حرف های دلنشین» را راه بیان عشق عنوان کردند. شماری دیگر هم گفتند «با هم بودن در تحمل رنجها و لذت بردن از خوشبختی» را راه بیان عشق می دانند.

در آن بین ، پسری برخاست و پیش از این که شیوه دلخواه خود را برای ابراز عشق بیان کند،

داستان کوتاهی تعریف کرد:

ناله عاشقی

گفت تا آخرش با تو میمانم

 

گفتم آخرش کجاست؟

کلام بی کلام

بهت نمی گم دوسِت دارم،ولی قسم می خورم

که دوسِت دارم

 بهت نمی گم هرچی که

می خوای بهت می دم،

چون همه چیزم تویی

 نمی خوام خوابتو ببینم،

چون توخوش ترازخوابی

چقدرعجيبه که تا مريض نشي

 کسي برات گل نمي ياره

چقدرعجيبه که تا مريض نشي

 کسي برات گل نمي ياره

بعضی عشقا هستن که عجيبن

قلب مرا ميان غمت جا گذاشتي  

                                                                    تا در حريم غربت من پا گذاشتی

 رفتي و در سكوت تماشا نموده ام

عشق یعنی
لحظه ای خندیدن و سال ها اشک ندامت ریختن

عشق یعنی
زنگ تکرار نگاه

عشق یعنی
لحظه ای زیبا شدن

عشق یعنی
قطره بودن سوختن

عشق یعنی
راهی دریا شدن

خاطرات دیر پای در گذرند

              اما تنها خاطره تو در دلم باقیست

                       آنجا که خیالت آرمیده است

                                    تصویر معطر تو باقیست

                                              حلاوتی دست نیافتنی در اندیشه ام

                                          دیگران ترکم می کنند

               همه رهایم می کنند اما تو می مانی

دوستی و عشقی که امیدی بدان نیست جز دریدن پرده اسرار وافشای رازها

عشق ودوستی نیست

بلکه توری است گسترده در پهنای اقیانوس حیات

که تنها بی فایده ها را شکار می کند و در خود حبس می سازد....

دوست دارم...

اجازه هست عشق تو رو تو كوچه ها داد بزنم؟        


                 رو پشـت بـــــوم خونه ها اسمتو فریاد بزنم؟

                           اجازه هست كه قلـبمو برات چراغونی كنم؟

پیش نگاه عاشقت،چشـــــمامو قربونی كنم؟

 

خیلی وقتها در تنهایی

یا در لحظه با تو بودن

از خود می پادامه مطلب یادت نره

ادامه مطلب یادت نره